Vanmorgen werd ik wakker met een raar gevoel. Ik moest gaan werken maar geraakte zo moeilijk uit mijn bed. Toen ik uiteindelijk de voordeur achter me dicht trok, besefte ik dat het de laatste maal in mijn leven was dat ik de deur uit ging om te gaan werken. Of althans, het werk waar ik 36 jaar van mijn leven doorbracht.
Ik werd vrijgesteld van iedere job en kon mijn eigen gang gaan in de fabriek, zodat ik afscheid kon nemen van vele bekenden. Steeds opnieuw die vraag: “En, zie d’et zitten?”
Je probeert dan zo monter mogelijk te antwoorden: “Natuurlijk, waarom niet?” Ik ken maar weinig of geen van mijn collega’s die vroeger in brugpensioen gingen, die zouden willen weerkeren. Allen hebben ze tijd te kort om van deze vrijheid te genieten. Ook ik zal mijn tijd wel kunnen volbrengen, te beginnen met de vele klussen die steeds maar uitgesteld werden… Hopelijk kan ik ook mijn droom om naar Compostella te gaan waarmaken.
De grootste aanpassing zal in het begin wel zijn: me opnieuw integreren in het sociale leven. 36 Jaar in volcontinue ploegenarbeid, vroege, late en nacht shift, 3 weekends op 4 werken… Een normaal sociaal leven heb je echt niet, ik heb nu veel in te halen en zal er zeker voor gaan.
Hoe later op de dag hoe triester ik me voelde. Toch zal ik vele dingen missen, waaronder zeker het contact met de collega’s. Morgen gaan we samen een feestje bouwen met een hap en een (of vele) drankje(s)… Daarbij gaan we ons eens laten initiëren door een ex-wereldkampioen krulbollen. Wie weet wordt er weer een nieuwe hobby geboren?
De veiligheidshelm die meer dan 25 jaar mijn hersenpan beschermde zal in de rotstuin dienen om er bloempjes in te planten. Hopelijk kan hij mij zo nog meer dan 25 jaar van dienst zijn…
Ik werd vrijgesteld van iedere job en kon mijn eigen gang gaan in de fabriek, zodat ik afscheid kon nemen van vele bekenden. Steeds opnieuw die vraag: “En, zie d’et zitten?”
Je probeert dan zo monter mogelijk te antwoorden: “Natuurlijk, waarom niet?” Ik ken maar weinig of geen van mijn collega’s die vroeger in brugpensioen gingen, die zouden willen weerkeren. Allen hebben ze tijd te kort om van deze vrijheid te genieten. Ook ik zal mijn tijd wel kunnen volbrengen, te beginnen met de vele klussen die steeds maar uitgesteld werden… Hopelijk kan ik ook mijn droom om naar Compostella te gaan waarmaken.
De grootste aanpassing zal in het begin wel zijn: me opnieuw integreren in het sociale leven. 36 Jaar in volcontinue ploegenarbeid, vroege, late en nacht shift, 3 weekends op 4 werken… Een normaal sociaal leven heb je echt niet, ik heb nu veel in te halen en zal er zeker voor gaan.
Hoe later op de dag hoe triester ik me voelde. Toch zal ik vele dingen missen, waaronder zeker het contact met de collega’s. Morgen gaan we samen een feestje bouwen met een hap en een (of vele) drankje(s)… Daarbij gaan we ons eens laten initiëren door een ex-wereldkampioen krulbollen. Wie weet wordt er weer een nieuwe hobby geboren?
De veiligheidshelm die meer dan 25 jaar mijn hersenpan beschermde zal in de rotstuin dienen om er bloempjes in te planten. Hopelijk kan hij mij zo nog meer dan 25 jaar van dienst zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten