Dat was het dan...

Vanmorgen werd ik wakker met een raar gevoel. Ik moest gaan werken maar geraakte zo moeilijk uit mijn bed. Toen ik uiteindelijk de voordeur achter me dicht trok, besefte ik dat het de laatste maal in mijn leven was dat ik de deur uit ging om te gaan werken. Of althans, het werk waar ik 36 jaar van mijn leven doorbracht.
Ik werd vrijgesteld van iedere job en kon mijn eigen gang gaan in de fabriek, zodat ik afscheid kon nemen van vele bekenden. Steeds opnieuw die vraag: “En, zie d’et zitten?”
Je probeert dan zo monter mogelijk te antwoorden: “Natuurlijk, waarom niet?” Ik ken maar weinig of geen van mijn collega’s die vroeger in brugpensioen gingen, die zouden willen weerkeren. Allen hebben ze tijd te kort om van deze vrijheid te genieten. Ook ik zal mijn tijd wel kunnen volbrengen, te beginnen met de vele klussen die steeds maar uitgesteld werden… Hopelijk kan ik ook mijn droom om naar Compostella te gaan waarmaken.
De grootste aanpassing zal in het begin wel zijn: me opnieuw integreren in het sociale leven. 36 Jaar in volcontinue ploegenarbeid, vroege, late en nacht shift, 3 weekends op 4 werken… Een normaal sociaal leven heb je echt niet, ik heb nu veel in te halen en zal er zeker voor gaan.
Hoe later op de dag hoe triester ik me voelde. Toch zal ik vele dingen missen, waaronder zeker het contact met de collega’s. Morgen gaan we samen een feestje bouwen met een hap en een (of vele) drankje(s)… Daarbij gaan we ons eens laten initiëren door een ex-wereldkampioen krulbollen. Wie weet wordt er weer een nieuwe hobby geboren?
De veiligheidshelm die meer dan 25 jaar mijn hersenpan beschermde zal in de rotstuin dienen om er bloempjes in te planten. Hopelijk kan hij mij zo nog meer dan 25 jaar van dienst zijn…

Wandelen in Oombergen

Na bijna een maand volledige rust ging ik vandaag op stap in Oombergen, een deelgemeente van Zottegem. Zoals steeds bij W.S.V. Egmont Zottegem ging het er gezellig aan toe.
Een kleine foto-impressie zie je hier: http://picasaweb.google.com/clement.coclez/2008521Oombergen

Stilte...

Het is inderdaad stil op dit blog. Ik weet ook niet onmiddellijk wat ik zoal positiefs kan vertellen. Enkele maanden sukkel ik met rugklachten en ben daarvoor ook in behandeling bij de kinesiste. Nu blijkt echter dat een deel van mijn klachten te wijden is aan versleten kraakbeen aan rechterheup. Men raad mij aan wat kalmer aan te gaan doen en zeker minder lange afstanden te gaan wandelen. Dus, mijn inschrijving voor de prachtige Holemarsch op 30 mei in Duitsland mag ik wel vergeten De plannen om dit jaar opnieuw mee te gaan voor de wandelweek in Denemarken mag ik ook zowat vergeten. Mijn deelname aan 100 km Oxfam Trailwalk in Eupen? Ik zou het eigenlijk niet mogen doen, maar ik zeg nog niets definitiefs. (Misschien een laatste keer een 100 km tocht?)
Allemaal nog niet zo erg zou je denken, je kan toch ook korte wandelingen maken! Inderdaad!
Ik loop al meer dan een jaar met de gedachte om, eens op brugpensioen, naar Compostella te wandelen. Meer dan een jaar zoek ik op internet allerlei informatie om zo goed mogelijk voorbereid op pad te gaan. Mijn eerste aankopen zijn ondertussen gedaan: een rugzak en een paar wandelstokken. De wandelstokken moeten mij helpen de zware rugzak gedurende zo een 3 a 4 maand te dragen. Dagelijks volg ik op allerlei blogs de wedervaren van andere Compostellagangers. Ik leef er echt naartoe… en dan krijg je te horen dat je wat minder moet gaan wandelen.